اضطراب احساسی طبیعی در انسان هاست، که هرکسی در شرایطی از زندگی آن را تجربه می کند. خیلی از افراد زمانیکه در کار دچار مشکل شده، قبل از امتحان دادن و یا قبل از گرفتن تصمیم های حساس عصبی و مضطرب می شوند. بااینحال افراد مبتلا به اختلالات اضطراب ترس غیرمنطقی و نگرانی بیش از حد نسبت به شرایط روزمره دارند. این احساسات باعث اختلال در زندگی روزمره شده، بسختی کنترل می شوند و برای مدت طولانی باقی می مانند. اضطراب ممکن است از کودکی در افراد ظاهر شده و تا بزرگسالی آنها ادامه یابد.

 نتایج پژوهش‌های یک تیم تحقیقاتی نشان داد شرایط استرس‌زا در دوران کودکی باعث تغییراتی در سازه‌های اصلی مغز می‌شود.

شرایط استرس‌زا در دوران کودکی باعث تغییراتی در سازه‌های اصلی مغز می‌شود؛ مطالعات قبلی نشان داده‌اند تجربه‌های استرس‌زا در دوران کودکی پیامدهایی مانند اضطراب، افسردگی، بیماری‌های قلبی و سرطان در زندگی بزرگسالی کودک دارد.

یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه ویسکانسین مدیسون با بررسی‌هایی که انجام دادند، نشان دادند حوادث استرس‌زا در دوران کودکی در رشد مغزی ارتباط مستقیم دارد.

محققان آزمایشی بر روی چند صد کودک 12 ساله که بخشی از آنان استرس زیادی در طول دوران کودکی خود داشته‌اند، انجام دادند و با تصویربرداری از مغز آنان متوجه شدند بین سنین 2 تا 4 سال با خشونت‌های جسمی و روانی، غفلت، شرایط زندگی بسیار ضعیف مواجه بوده‌اند.

نتایج نشان داده‌اند دو ساختار هیپوکامپ و آمیگدال در دوران کودکی آنان کمتر توسعه یافته‌اند؛ این مناطق مرتبط با عملکردهایی مانند یادگیری، حافظه، کنترل رفتار و مدیریت احساسات در ارتباط هستند و می‌تواند باعث برخی از مشکلات در دوران نوجوانی و بزرگسالی شود.
متخصصان بهداشت و درمان در این رابطه به والدین هشدار دادند.
منبع:سلامت نیوز

 کودک و ترس 
شب شده است و مادر باران با نگاهی معنی‌دار به او می‌فهماند که باید برای خوابیدن به اتاقش برود و آماده خواب شود. هر چه سعی می‌کند که به روی خودش نیاورد و همراه پدر و مادرش بماند فایده‌ای ندارد. 
درِ اتاق تاریک باران باز می‌شود، مادر چراغ را روشن می‌کند ولی باز هم ترسناک است، توی کمد، زیر تخت، پشت پنجره ...
مامان، مامان می‌شود نروی، این جا بمان. می‌شود من بیام پیش شما بخوابم. نه باران جان تو باید توی اتاق خودت و سرجایت بخوابی. بیا نگاه کن توی کمد و زیر تخت هیچی نیست. 
وقتی رفتی م‌یان، تورو خدا، تورو خدا
اشک گوشه چشمش جمع شده و لب و لوچه‌اش را هم ورچیده‌اس.

مادر طاقت نمی‌آورد و ...

ناخن جویدن اعم از کندن یا جویدن ناخن و رفتار نوک زدن به ناخن ها یا کندن پوست انگشتان دو عادت شایع کودکان است. بر اساس گزارش والدین ۲۵ درصد از کودکان تقریبا بین سنین ۵/۲ تا ۶ سالگی ناخن می جوند. میزان ناخن جویدن کودکان در ۶سالگی افزایش می یابد و در نوجوانی به اوج خود که ۴۵ درصد است می رسد. سپس در بزرگسالان به ۵/۴ درصد تقلیل می یابد. محققان ناخن جویدن را رفتار آموخته شده ای می دانند که تنش کاه و اضطراب زدا است و هنگام تمرکز کردن رخ می دهد؛ ناخن جویدن هنگام استرس به بالاترین حد خود می رسد ولی ناخن جویدن ظاهر مولفه خانوادگی یا ژنتیکی هم دارد.

علت اضطراب اجتماعی چیست؟

زمینه های بسیاری هستند كه می توانند درایجاد اضطراب اجتماعی و كمرویی تأثیر داشته باشند، دراینجا به اصلی ترین آنها اشاره می شود.

-1 كمرویی ناشی از ترس: كمرویی ناشی از ترس عموما در6 ماه اول از نخستین سال زندگی كودك مشاهده می شود. در حقیقت كودك خردسال از این رو كمروست كه مردم برایش ناآشنا بوده، از او بزرگتر، قوی تر، قدرتمندتر و مقتدرترند و او نمی داند در شرایط گوناگون چگونه با وی برخورد خواهند كرد. این حالت مقدمه لازم ومطلوبی برای اجتماعی تر شدن كودك است

.۲- خانواده و فرزندان كمرو: محیط خانواده و تجارب اولیه كودك به خصوص در سنین پیش دبستانی و سالهای آغازین مدرسه اصلی ترین نقش را در شكل گیری شخصیت كودك دارد. در این دوران الگوهای رفتاری مادر وپدر،برنامه های تلویزیونی، نحوه و میزان ارتباطات عاطفی، كلامی و اجتماعی خردسالان با والدین می تواند بیشترین تأثیر را در رشد مطلوب اجتماعی و یا به وجود آمدن اضطراب و كمرویی كودكان داشته باشد. زمانی كه مادر یا پدر، خودشان مضطرب بوده و از مهارت برقراری روابط عاطفی اجتماعی مطلوب و خوشایند با دیگران به ویژه فرزندان خود بی بهره هستند، بدون شك طبیعی است كه فرزندان این خانواده نیز بیاموزند كه كمرو باشند به همین دلیل بعضی از روانشناسان مثل واتسون کمرویی کودکان را در نتیجه یادگیری وتقویت آن در خانه ومدرسه می دانند. مشاهده دوگانگی تعارض در رفتار والدین وایجاد ناهماهنگی در مفاهیم اساسی شخصیت، موجب كشمكش های درونی و در نتیجه اختلال در رشد طبیعی گردیده، اضطراب شدید و كمرویی كودك را به همراه خواهد داشت.

اضطراب جدایی ممکن است در هر مرحله از رشد کودک بروز کند. شاید نوزاد ۹ ماهه شما ناگهان زمانی که می‌خواهید به سر کار بروید ناله و زاری کند، یا کودک ۲ ساله شما هنگامی که او را به مهد می‌رسانید به شدت گریه کند. حتی کودکان بزرگ‌تر هم ممکن است در مورد تنها ماندن با پرستار در روز تعطیل، از خود سرسختی نشان بدهند. یک چیز مسلم است؛ اضطراب جدایی از نظر احساسی برای مادران شاغل و فرزندانشان امری دردناک است.
با انجام راهکارهایی آرامبخش و رفتاری مطمئن، می‌توانید درد و احساس گناه ناشی از اضطراب جدایی را کاهش دهید. در اینجا ۸ روش را برای مقابله با اضطراب جدایی پیشنهاد می‌دهیم: